یادداشت ‘حمید مقدس فرد -سینما در زندگی ایرانیان

ایرنا- روزنامه افسانه چاپ شیراز ,در این یادداشت آمده است: بر اساس آمارهای سالانه مخاطبان سینمای ایران که درسالن های سینمافیلم دیده اند از۱۴میلیون نفربیشتر نشدند. یعنی ازهر۵ایرانی فقط یک نفر دراین سال به سینما رفته است؛ درحالی که میانگین این رقم درسینماهای جهان به بیشتر ازدونفرمی رسد و رسیدن ایران هم به این رقم درگرو رسیدن شمارمخاطبان به حدود ۸۰ میلیون نفر برای یک سال است که یعنی هرایرانی درهرسال دست کم باید دو بار برای دیدن فیلم به سینما برود ولی یک اکثریت چشمگیر سالهاست به سینما نرفته اند یا درهرچند سال یک بار به سالن سینما رفته اند.

درحالی که همین اکثریت چشمگیر دست کم هفته ای یک بار به رستوران رفته اند یا فست فود خورده اند. با هزینه ای به میانگین دوبرابر بلیت سینما که این بهانه گرانی سینما رفتن برای یک خانواده را کمرنگ می کند. اینها به معنی حذف سینما ازسبد هزینه خانوار است که سهم هزینه های فرهنگی دیگر هم درآن روبه صفرشدن دارد یا صفرشده یا ازاول صفربوده است.

فست فودیزه شدن اوقات فراغت همگانی وناپدید شدن زندگی فرهنگی نشانه خوبی برای زندگی جمعی ایرانیان نیست که درآن سینما و کتاب و تئاتر و کنسرت موسیقی وروزنامه جایی ندارند که همه کوشش هایی جمعی اند و نبود آنها حلقه های گم شده فراوانی درزندگی ملی و انسجام اجتماعی پدید آورده است.

یکی ازاین حلقه ها ناتوان شدن اقتصاد فرهنگ دراینجااست که یک نمونه برجسته اش ورشکستگی نسبی اقتصاد سینما درهمه رشته ها و زیرگروه های آن است. حلقه گمشده دیگر نبود تجربه زندگی فرهنگی گروهی برای گروه های اجتماعی کودک و نوجوان و جوانان است . چیزی که فرایند اجتماعی شدن آنان را با اختلال های جدی همراه کرده است.

جایگاه فرهنگی اینان درجامعه تعریف نشده مانده زیرا یکی ازشناسه های اصلی چنین جایگاهی ، تجربه جمعی فرهنگی است که به شکل یک کنش همگانی روزانه درآمده باشد وبخش مهمی ازاقتصاد خانوار و اقتصاد عمومی را تغذیه کند و آفرینشگران فرهنگی و سینما گران و نویسند گان و تئاتری ها و موزیسین ها را ازپشتوانه اقتصادی و اجتماعی برخوردارسازد . یعنی همان کسانی که درمقایسه با فست فودیست ها یا فروشندگان و خورندگان فست فود ، دیده نمی شوند.

۴۰۰شهر ایران یک سالن سینما هم ندارند و برآوردها حاکی ازآن است که باید ۹۶۰۰ سالن سینما درشهرها ساخته شود تا کمی به میانگین استانداردجهانی نزدیک شویم.

شمارسالن ها درشهرهای بزرگ کشور انگشت شمار است و شهرهایی مانند کرمانشاه فقط یک سالن دارند . شمار سالن های استاندارد هم درهمه کشور به ۱۰تا نمی رسد. درعوض در هر ده کوره ای چند فست فود فروشی راه افتاده است و بهترین خیابان های شهرها نیز به اشغال رستوران ها و فست فودی ها ومرکزهای خرید و پاساژها درآمده است.

سینما جای خود را در بهترین حالت به سینمای خانگی و دربدترین حالت به سرگرمی های زیان بار داده است . برای نسل دیروز سینماخاطره وبرای نسل امروز چیزی اضافی است. خاطره شدن یا اضافی شدن سینما خبرخوبی نیست و ناخوشی فرهنگی ما را نشان می دهد . سینمایی که بود باید جای خودرابه سینمایی که هست بدهد.

برای این جابه جایی نیاز به یک جنبش سالن سازی سینما داریم که کم از بیمارستان و مدرسه ساختن نیست و البته همراه با آن سیاست و مدیریت رسمی در وزارتخانه و کانون های نفوذ و تصمیم و ممیزی و سانسور و کنترل و امر و نهی به رونق سینما و اقتصاد شاخه های آن کمک کند اگر می خواهند فرهنگ رشد کند و مردم رشید و بالغ شوند.